14. Ludzie mają wrodzony talent do wybierania właśnie tego, co dla nich najgorsze

                       Dziś nieco krócej niż zwykle, ale mam nadzieję, że mimo to, spodoba się nowy rozdział :)

            Nocą, kiedy nikt się nie przyglądał, było mu o wiele prościej. Wszystkie myśli, które za dnia wędrowały w eterze, uwalniały się. Pozwalał im wtedy dowolnie latać w głowie i nie musiał się martwić, czy ktoś dostrzeże jakąkolwiek emocję w stalowych, zwykle zimnych, oczach. Tego wieczoru nie robił niczego konstruktywnego, pierwszy raz od czasu opuszczenia kliniki, nie wiedział co ma ze sobą zrobić. Minęło wiele dni odkąd stanął na nogi i wrócił do normalnego trybu życia. Jednak pomiędzy spotkaniami z piękną Astorią, pracą i sprzeczkami z Zabini'm, brakowało mu czegoś. Podświadomość podsuwała mu kilkukrotnie obraz młodej lekarki, jednak nie miał ochoty ciągnąć tej myśli. Wiedział, że to, czego dokonała podczas jego śpiączki, było czasochłonne i wymagało wielkiego samozaparcia. Wiedział też, że powinien być wdzięczny. I był. Na swój ślizgoński sposób. Pamiętał dzień, w którym cała jego pamięć powróciła. Dostrzegł wtedy w ciepłych, brązowych oczach przerażenie. To nie był strach, to było coś o wiele silniejszego, niemal panika. Granger bała się go. Na jej twarzy odnalazł uczucie, którego by się nie spodziewał. Znali się tyle lat, a doskonale widoczne przerażenie na jej twarzy, wprawiło go w osłupienie. I ten felerny pocałunek. Był wściekły na nią, że mu na to pozwoliła. W końcu to nie była jego wina, to był tylko odruch. Jako facet miał do tego pełne prawo, do cholery! Nie zapanował nad odruchem własnego, męskiego, zdradliwego ciała. A ona to wykorzystała. To nie była jego wina! 

            Siedział w skórzanym fotelu, obserwując wesoło trzaskające drewno w kominku. Ogień nie był spektakularny, ale jego ciepło w pełni go zadowalało. Jasne kosmyki opadały mu na przymknięte oczy. Jego blade usta na zmianę zaciskały się w poziomą linię i otwierały, jakby chciał coś powiedzieć. Jedna ręka swobodnie spoczywała na nodze, a drugą ściskał wypełnioną po brzegi szklankę z Ognistą Whisky. W pewnym momencie odrzucił kosmyki włosów z twarzy i spojrzał na tlący się płomień. Szybkim ruchem podniósł naczynie i wychylił całą jego zawartość. Skrzywił się lekko, kiedy poczuł gorąco w przełyku. Nie lubił tego uczucia. Chwilę później zerwał się z fotela z całą butelką i zarzucił na siebie starą, zniszczoną marynarkę. Niczego teraz tak nie potrzebował, jak wizyty u Felcor'a, najbliższego przyjaciela. Obrócił się w poszukiwaniu różdżki, a kiedy ją znalazł, włożył ją do kieszeni, żeby chwilę później z cichym pyknięciem zostawić po sobie pustkę w mieszkaniu.

            Pojawił się pod samym wejściem do Smoczej Jamy. Z wnętrza buchało ciepłe powietrze, jednak nie mogło go to zniechęcić. Z czasem przyzwyczaił się do zapachu i okropnego ukropu w tym miejscu. Ruszył skalistą ścieżką w stronę wnętrza, co jakiś czas popijając z butelki bursztynowy alkohol. Z daleka widział wnękę, w której zwykle przebywał jego przyjaciel. Słyszał pod nogami chrzęst kamyków, a niedaleko szum wody. O tej godzinie nikogo się tu nie spodziewał oprócz Alfora, opiekuna Smoczej Doliny. Jednak Alfor zwykle przebywał na zewnątrz jaskini. Spiął się, kiedy przed oczami zamajaczyła mu postać. Światło, które rzucały pochodnie, pozwoliło mu rozpoznać czarodzieja. Mężczyzna stał niedaleko wnęki Felcor'a, przyglądając się smokom, które latały na dole jaskini, tuż nad wodą. Wiedział, że jest on nieszkodliwy, ale i tak nie darzył go sympatią. Nie wiedział czemu, ale ten francuz nigdy nie sprawiał na nim dobrego wrażenia, nie potrafił mu zaufać nawet na moment. 

            - Draconie, bonjour! - usłyszał melodyjny głos, należący do Michela. Jasnowłosy czarodziej z uśmiechem przywitał arystokratę. Ten momentalnie stał się jeszcze bardziej czujny, pomimo wypitego alkoholu. Podniósł butelkę i skinął mu głową na znak przywitania. Wypił porządny łyk, wciąż idąc w stronę mężczyzny. - Widzę, że dobrze się miewasz. 

- Doskonale! - prychnął Malfoy, nie chcąc kontynuować rozmowy z tym śmiesznym francuzikiem. Nigdy za nim nie przepadał, ponieważ wiecznie wtrącał nos w nie swoje sprawy, zupełnie jak Granger w Hogwarcie.

- Jesteś rozdrażniony. Dlaczego? - zapytał niczym niezrażony jasnowłosy. Zawsze udawał, że nie widzi niechęci młodego jeźdźca. Uśmiechnął się promiennie, kiedy dostrzegł na twarzy rozmówcy irytację. Tak łatwo mu było wyprowadzić go z równowagi.

- Michel, dobrze ci radzę, nie wsadzaj swojego krzywego nosa w nie swoje sprawy! - warknął Draco, mijając mężczyznę. Pociągnął spory łyk z butelki i poszedł dalej, chociaż ten coś jeszcze do niego mówił. Nie wydało mu się to na tyle ważne, aby słuchać, cokolwiek miał on do powiedzenia. 

            Kiedy dotarł do wnęki Felcor'a, zauważył, że smoka nie ma. Zjeżył się ze złości. Ten wieczór powoli doprowadzał go do szału. Miał dosyć niespodzianek. Brakowało jeszcze, żeby jego przyjaciel zniknął.

- Felcor - zawołał w myślach. Liczył na to, że nie będzie musiał zbyt długo czekać. Alkohol powoli zaczynał szumieć mu w głowie, a nie zamierzał spędzić nocy w jaskini. Na szczęście chwilę później jego oczom ukazała się lśniąca, niemal czarna łuska. Smok zajął swoje miejsce i wydał z siebie głośne syknięcie. Złote oczy zabłyszczały psotnie, gdy tylko poczuł rozdrażnienie swojego towarzysza. Jego ogromne serce wypełniło się ciepłem, kiedy zobaczył go pierwszy raz od pamiętnego wypadku. Wiedział, w jakim stanie był jego jeździec i nic nie mogło go ucieszyć bardziej niż powrót do zdrowia. Wydał z siebie pomruk zadowolenia i przybliżył dużą głowę do Draco, który na ten gest wydał z siebie prychnięcie, ale mimo to, dotknął pysk przyjaciela i pogładził. W końcu też tęsknił za tym stworzeniem. - Gdzie byłeś? - dodał w myślach, udając niezadowolenie. 

- Obserwowałem - odpowiedział krótko, mrużąc złote oczy. - Ciągle chodzi ci po głowie ta dziewczyna... - Draco spiął się na to stwierdzenie. Wiedział, że nic nie ukryje się przed smokiem. Nie chciał nic ukrywać, ale nie rozumiał tego. I nie zamierzał zrozumieć.  

- Nieprawda. To tylko zwykła szlama! - warknął, tracąc cierpliwość. Sekundę później nastąpił najgłośniejszy ryk, jaki miał okazję kiedykolwiek usłyszeć. Felcor nie powstrzymywał się. Echo poniosło się po całej jaskini, wybudzając ze snu część smoków. Te zasyczały ostrzegawczo, wciąż jednak pozostając na swoich miejscach. Blondyn w szoku nie zrobił nic, stał w miejscu, nie poruszając się. Nie wiedział co powiedzieć, ani co zrobić. Pierwszy raz w życiu, jego najlepszy przyjaciel, jego towarzysz, naryczał na niego w złości. I to w obronie Granger. 

- To najlepsze, co cię kiedykolwiek spotkało - usłyszał głęboki, zirytowany głos w swojej głowie. Zasępił się jeszcze bardziej. - Ma ogromne serce. Przez cały czas, kiedy ty leżałeś nieprzytomny, ta dziewczyna się zadręczała. Codziennie do ciebie przychodziła. Uratowała ci życie...

- Merlinie, to Granger! - prychnął coraz bardziej wściekły. Dlaczego jego własny smok chciał być jego sumieniem? To niedorzeczne.
 

- Draco, opamiętaj się - czarna łuska nieznośnie odbijała światło prosto w oczy czarodzieja, który już nie potrafił zapanować nad złością. Miał dosyć. Wszędzie tylko ta lekarka! W jego głowie, w życiu, w rozmowach! Czym sobie zasłużyła, żeby trwać w jego myślach? Dlaczego wszystko prowadziło do jej osoby, nawet kiedy nie chciał mieć z nią nic wspólnego? - Jak ją traktowałeś, kiedy częściowo nie miałeś pamięci? - Draco zacisnął zęby. Pamiętał. Była jedyną osobą, z którą rozmawiał, która się nim interesowała. Niezależnie jakie pobudki nią kierowały, pomogła mu. Paradoksalnie, osoba, która nie chciała powrotu jego pamięci, sprawiła, że ona wróciła. A on nie traktował jej wtedy źle. Szanował ją za to jaka była, lubił jej ciepłe spojrzenie i nieśmiały uśmiech. Poruszył się niespokojnie na samą myśl. 

            Wyobraźnia podsuwała mu jej obraz. Zaróżowione policzki, brązowe loki opadające na ramiona i pełne, malinowe usta wygięte w delikatnym uśmiechu. To była cała Granger. I miała miękkie wargi, które smakowały malinami. Od tego nieznośnego pocałunku, jednego wybryku, za każdym razem, kiedy całował przyszłą panią Malfoy, liczył, że poczuje tę samą miękkość i słodki smak malin. Jednak Astoria miała chłodne usta i nie smakowała niczym, co przywodziłoby na myśl jakikolwiek owoc. Po jego plecach przebiegły dreszcze, a on sam się wzdrygnął. Jak mógł myśleć w ten sposób o młodej lekarce? Już nie wiedział, co myśleć. Z jednej strony dalej była tylko zwykłą szlamą, którą poznał w Hogwarcie. A z drugiej strony stała się dojrzałą kobietą. I na dodatek... Pociągała go. Rzucił przestraszone spojrzenie w stronę swojego towarzysza, który bacznie mu się przyglądał. Smoki wiedzą o wiele więcej niż ludzie. Zdają sobie sprawę z rzeczy, które trudno jest dostrzec komukolwiek. Felcor wiedział dokładnie, co działo się w głowie jasnowłosego. Ale zdawał sobie sprawę również z tego, co czuła Hermiona. To dlatego tak łatwo przyszło mu zrozumienie ich zachowań.

- Jestem Malfoy'em, Felcor - stwierdził zrezygnowany, nie wiedząc już kompletnie nic. 

- Podziękuj jej tak, jak na to zasługuje

- Dobra... Niech będzie - zgodził się, biorąc kolejny łyk alkoholu. Chciał już tylko, aby ten dzień się wreszcie skończył. Miał nadzieję, że nic więcej już się nie wydarzy. Wyjątkowy pech prześladował go tego wieczoru. A na dodatek zgodził się okazać wdzięczność pannie-wiem-to-wszystko. Nie tego się spodziewał po wizycie w Smoczej Dolinie. Pragnął jedynie odrobiny wsparcia i zrozumienia, a dostał po nosie. - Ale nie masz racji. Nigdy nie będzie dla mnie znaczyła "najlepszego, co mnie spotkało". To tylko Granger. 

Smok syknął, mrużąc oczy. Chwilę potem zniknął wysoko nad głową Malfoy'a, opuszczając jaskinię.